προκλέπτομαι

Α

απατώμαι από κάποιον προηγουμένως («τῶν λάθρᾳ τι βουλομένων δρᾱν ὁ θυμὸς προκλέπτεται», Σχόλ. Σοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προ-* + κλέπτομαι «εξαπατώμαι, παραπλανιέμαι»].